Pension Wilken, Bad Zwischenahn

ELM: De Elm is een 22 km lange en 8 km brede heuvelrug waarvan de 332 m hoge Kuxberg het hoogste punt is. De Elm maakt deel uit van het natuurgebied Elm-Lappwald. Het is een glooiend heuvellandschap dat grotendeels met loofbossen bedekt is. De in de bossen liggende weiden zijn 's zomers overdekt met veldbloemen. Een net van wandelwegen stelt de bezoeker in staat van de natuur te genieten.

ITH: De Ith, waarvan het staatsforst Coppenbruegge in het noorden een deel is, is een langegerekte bergrug, die de vorm van een wandelstok heeft. Het 'rechte' eind, dat zich naar het zuiden uitstrekt, is 22 km lang. In de 'knik' van de wandelstok ligt het plaatsje Lauenstein, dat terecht 'de parel van de Ith' genoemd wordt. Het centrum van Lauenstein is aantrekkelijk. De schilderachtige Knabenburg hoorde bij een grote burcht uit de 13e eeuw, die in de 18e eeuw verwoest werd; de ruine van deze Ithfeste is in het bos nog te vinden. Lauenstein leent zich voor korte, maar ook voor lange wandelingen, bijvoorbeeld die over de kam van de Ith naar Eschershausen. Deze wandeling is bijzonder mooi; u hebt vergezichten en komt langs tal van klipformaties, gevormd door koraalkalk. Ook zijn er holen, waarvan de meeste indrukwekkende Rotesteinhohle is; deze grot, die 60 m lang is, kunt u met behulp van een zaklantaarn bezichtigen. Het Ith-gebied biedt gunstige mogelijkheden voor de zweefvliegsport, die hier dan ook druk beoefend wordt. Uw wandeling vervolgend ziet u de vliegvelden. De Ith-kam is gemiddeld 300 m hoog; hier is alleen een wandelweg. Langs de oostelijk flank van de Ith is er voor autorijders de fraaie route zuidwaarts over Salzhemmendorf.

SOLLING: De Solling is een dorado voor hen, die een vakantie-oord zoeken, waar men dicht bij de natuur kan leven, waar men naar hartelust wandelen kan, waar de stilte alleen verbroken wordt door het ruisen van de bomen, het kabbelen van de beken en de vogelgeluiden. Zij moeten echter niet naar de Solling gaan, als het hun bovendien ook om de bergen te doen is. Beekdalen zijn er wel, maar van bergen kan nauwelijks sprake zijn, al reikt de Grozse Blosze tot 528 meter, de Grozse Aresberg tot 522 meter en de Moosberg tot 509 meter. Die bergen verheffen zich namelijk maar in geringe mate boven het hoogvlakteplateau, waaruit de Solling bestaat. Dit plateau ligt op een hoogte van ongeveer 500 meter en heeft een oppervlakte van ongeveer 500 km2. Het bestaat grotendeels uit bontzandsteen, een heel oude geologische formatie. Voor vier-vijfde is de Solling met bos bedekt. Meest zijn het beuken of sparren, die de dichte Sollingbossen vormen. Ook eiken komen er voor, maar veel minder. Prachtig zijn hier en daar sommige kaarsrechte wegen, door zeer hoge bomen omgeven. In de Solling komt veel wild voor. De soorten, die in West-Europa nog inheems zijn, zijn hier alle te vinden. In de herfst, de bronstijd voor herten, zijn sommige wegen en paden tijdelijk afgesloten voor het verkeer.